Posted on 1:20 PM by tun tun
မသီတာေထြးကို မုဒိမ္းက်င့္လူသတ္မႈက အိုင္တီေခတ္မိုလို႔ လူအမ်ားသိတာပါ။
ဒီကုလားေတြ မသီတာေထြးကို မုဒိမ္းက်င့္လူသတ္ခဲ့တာမ်ဳိးေတြဟာ ဟိုအရင္ကလည္းကမေရမတြက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ရွိခဲ့တာပါ။
ဒီလိုမ်ဳိးေတြ ေနာက္ထပ္မျဖစ္ဖို႔ တမ်ဳိးသားလံုးတာ၀န္ျဖစ္တယ္။
------------------------------------------------------------------
မူဂ်ာဟစ္သူပုန္မ်ား၊RSO အပါအဝင္ကုလားဆုိးမ်ား၏ ျမန္မာနုိင္ငံအတြင္း
လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္ကာ အၾကမ္းဖက္ႏွိပ္စက္မႈမ်ား - အပိုင္း(၈)
မႈခင္းျဖစ္ပြားခ်ိန္ကာလ= ၁၉၉၃-ခုႏွစ္၊ လက္ပန္ကိုင္းရြာ
လွေသြးၾကြယ္ေလး မၾကာညိဳ
လက္ပန္ကိုင္းရြာသည္ အိမ္ေျခအနီးငယ္သာရွိၿပီး လူဦးေရ(၅၀၀)ေက်ာ္ ခန္႔သာရွိေသာရြာငယ္ေလးတစ္ရြာျဖစ္ပါသည္။ ထုိလက္ပန္ကိုင္းရြာ မွာေနၾကတဲ႔သူ ေတြအားလုံးက ဦးေဂါင္ကိုင္းဆုိတဲ႔ရြာသူႀကီးကုိ
ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကပါသည္။ ဦးေဂါင္ကိုင္းမွာ (၁၈)ႏွစ္အရြယ္
သမီးကေလးတစ္ေယာက္ရွိပါသည္။ သူမကေတာ့ မၾကာညိဳျဖစ္ပါသည္။ မၾကာညိဳသည္
(၈)တန္းေလာက္ထိ ေက်ာင္းတက္ခဲ႔ၿပီး လက္ပန္ကိုင္းရြာ၏ ေရပန္းစားအလွေသြးၾကြယ္
ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔လွပ်ိဳျဖဴေလး တစ္ဦးပါ။ လုိခ်င္သူေတြ
ဝုိင္းဝုိင္းလည္ေနသူေလးမုိ႔ ရြာသူႀကီးဦးေဂါင္ကိုင္းက သမီးကေလးကုိ စိတ္မခ်ရ
ရင္တမမနဲ႔ျဖစ္ေနရပါသည္။
ကံဆုိး၊ ကံေကာင္း
မၾကာညိဳ၏
အလွကို တသသျဖင့္ အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ေနသူ ေမာင္စံလွမုိး ကေတာ့
မၾကာညိဳဘယ္သြားသြား ဘာလုပ္လုပ္ မၾကာညိဳ၏ လွပေက်ာ့ရွင္းေနပုံကုိ တယုတယ
ရႈမဝနုိင္သူျဖစ္ေနပါသည္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ေမာင္စံလွမုိး ဆုိသူ တစ္ေယာက္
အိမ္လုပ္ငန္းေတြရႈပ္ပြေနလုိ႔ မၾကာညိဳဘယ္သြားသည္ကို မသိလိုက္ပါ။ မၾကာညိဳသည္
ရြာေတာင္ပို္င္းမွာ အလည္သြားမယ္ဆုိၿပီး ထြက္လာလုိက္တာ ရြာေတာင္ပုိင္းက
ခေရပင္ႀကီးရွိရာသုိ႔ စိတ္ကူးေရာက္သြားပါသည္။ ရြာႏွင့္မနီးမေဝးဆုိေပမယ္႔
လူတစ္ေခၚေလာက္ေတာ့ေဝးပါသည္။ ထုိေနရာမွာ ကုလားဆုိးမ်ားက
အသင့္ေစာင့္ၿပီးေခ်ာင္းေနသည္ကို
သူမ မသိရွာပါ။ မၾကာညိဳ၏ ေနာက္ကေန အဝတ္ပုဆုိးပိုင္းျဖင့္
ပါးစပ္ကိုစည္းပိတ္ၿပီး လုံခ်ည္ကို ဇြတ္အတင္း ဆြဲခၽြတ္ၾကပါသည္။
ကုလားဆုိးမ်ားက ရုန္းထြက္လုိ႔မရနုိင္ေအာင္ ဖမ္းခ်ဳပ္ထား ၾကၿပီး သူမကို
ဇြတ္အတင္း သားမယားအျဖစ္မုဒိမ္းက်င့္ၾကပါသည္။
လူႏွစ္ေယာက္က လက္ႏွစ္ဘက္ကုိကုိင္ က်န္လူႏွစ္ေယာက္က ေျခေထာက္ ႏွစ္ဘက္ကို
ခ်ဳပ္ကိုင္ထား ပက္လက္အေနအထား က်မရဲ႕ ေအာက္ပိုင္းမွာ အဝတ္မရွိေတာ့သည့္
က်မကို ကုလားဆုိးမ်ားက ဝုိင္းလုိ႔ မုဒိမ္းက်င့္ၾကပါသည္။
က်မဘဝကံဆုိးမုိးေမွာင္က်တဲ႔ေန႔ေလးတစ္ေန႔
ျဖစ္ခဲ႔ရပါသည္။ ကံဆုိးမေလး မၾကာညိဳတစ္ေယာက္ ကံေကာင္းလုိ႔ အသက္ေဘးကသီသီေလး
လြတ္သြားတာပါ။ တကယ္တမ္းဆုိရင္ သူတုိ႔ ကုလားဆုိးေတြက လူကို
မုဒိမ္းက်င့္ၿပီးသြားရင္ လည္ပင္းကို ဓားနဲ႔လွီးျဖတ္ သတ္ခဲ႔ၾကတာကို က်မတုိ႔
ရခုိင္ျပည္တြင္ ခဏခဏၾကား ေနရပါသည္။ ဒီေန႔ေတာ့ အမွတ္မထင္ ရြာသားတစ္ေယာက္
ထင္းေကာက္ဖုိ႔ ထြက္လာခုိက္ႏွင့္ႀကံဳစဥ္-
ေသကံမေရာက္၊ သက္မေပ်ာက္
မၾကာညိဳအား မုဒိမ္းက်င့္ေနေသာျမင္ကြင္းကို ရခုိင္လူမ်ိဳးေတာသားတစ္ဦးက
လွမ္းျမင္လုိက္သည္မုိ႔ ရြာထဲကုိေျပးဝင္လာၿပီး ေအာ္ေခၚ အကူအညီ ေတာင္း ပါသည္။
ရြာသားမ်ားကလည္း ၾကားတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ခ်က္ခ်င္းထလုိက္ၾက ပါသည္။
“လုိက္ေဟ႔ လုိက္ေဟ႔ ကုလားဆုိးလူယုတ္မာေတြကို ေတြ႔ရာမွာသတ္ကြ” ဟု
ေအာ္ဟစ္လုိ္က္ၾကေတာ့မွ ကုလားဆုိးမ်ားထြက္ေျပးသြားၾကပါသည္။ေနာက္က လုိက္မွန္းသိေတာ့ ကုလားဆုိးအားလုံးဟာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္နုိ္င္ငံဘက္သုိ႔ စက္ေလွျဖင့္ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္သြားၾကပါသည္။ အပ်ိဳစင္ေလး မၾကာညိဳတစ္ေယာက္ကေတာ့ ငုိယုိၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္နာေနရွာပါသည္။
ထုိထက္ ပုိဆုိးသူက ေမာင္စံလွမုိးျဖစ္ပါသည္။ သူအျမတ္တနုိးခ်စ္ရတဲ႔
ခ်စ္သူေလးကို အခုလုိ မၾကားဝ႔ံမနာသာ ကုလားဆိုးမ်ားက ေစာ္ကားဖ်က္ဆီးလုိက္
ၾကသည္ဟု ၾကားလုိက္ရသည့္အတြက္ ကုလားဆုိးမ်ားကို ေတြ႔တုိင္း သတ္ခ်င္
ေနမိပါေတာ့သည္။ မၾကာညိဳတစ္ေယာက္ အရွက္ကြဲရုံမွလြဲ၍ ေသကံမေရာက္
အသက္မေပ်ာက္တာ သူ႔အတြက္ ကံေကာင္းတယ္လုိ႔ မွတ္ယူရမလုိျဖစ္ေနပါသည္။ သနားစရာ
မ်က္ႏွာငယ္ေနရသူေလးအျဖစ္ လက္ပန္ကုိင္းရြာရဲ႕ အလွပေဂး မၾကာညိဳတစ္ေယာက္
ကံဆုိးေပမယ္လုိ႔ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆုိရေတာ့မလုိ ျဖစ္ေနပါသည္။
၎အျဖစ္အပ်က္အားလုံးသည္ က်မ မၾကာညိဳကုိယ္တုိင္ အျဖစ္ အမွန္မ်ားကို
ဝန္ခံထားျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်မလုိ ရခုိင္ျပည္ဖြား
အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ ျမန္မာမေလးမ်ားအားလုံးကုိ အခုလုိ ေစာ္ကားျခင္း၊
မုဒိမ္းက်င့္ျခင္း မခံရေအာင္လုိ႔ပါ။ သည္မွ်ေလာက္ ဝန္ခံေျပာဆုိျခင္းသည္
က်မအတြက္ အသက္ႏွင့္ အရွက္ကို စေတး၍ ေျပာျပရျခင္းျဖစ္ပါေၾကာင္း -
မႈခင္းျဖစ္ခ်ိန္ကာလ=၂၀၀၉-ခုႏွစ္၊ (၂၅-၂-၀၉)
သရဖီ(နတလ)သဂၤနက္အုပ္စု၊ နတလေက်းရြာ
မႏွင္းယုႏွင့္ မသီရိစံတုိ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္
ရြာမွထြက္ေသာ အသီးအႏွံေလးမ်ား ကို ခူး၍ ရြာအနီးဝန္းက်င္ရွိေသာ ရြာမ်ားသုိ႔
ေစ်းေရာင္းထြက္ၾကပါသည္။ အသီးအရြက္ ကုန္စိမ္းမ်ားကို
ေစ်းေတာင္းေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး အိမ္စဥ္လွည့္ကာ ေရာင္းခ်ၾကပါသည္။
အိမ္ေထာင္ရွင္မမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္
ဝမ္းစာေရးႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ရွက္ေနဖုိ႔ အခ်ိန္မရွိပါ။
ေယာက်္ားဝင္ေငြေလာက္ျဖင့္ မလုံေလာက္၊ ကေလးေက်ာင္း စားရိပ္ပါ လုိအပ္လာၿပီး
မိန္းမဝင္ေငြလည္းရွိဖုိ႔လုိလာသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အခုလုိ ေစ်းေရာင္း ထြက္ရပါသည္။
ငရုပ္သီးၿခံပိုင္ရွင္ ေနာ္ဟူးဆိ္န္း
ေယာက်္ားျဖစ္သူမ်ားက လက္သမားလုပ္ငန္းျဖင့္ လုပ္ကုိင္ရွာေဖြပါေသာ္လည္း
လုံေလာက္မႈမရွိ၊ တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားေတြမုိ႔ ေယာက်္ားဝင္ေငြက
တစ္ေန႔လွွ်င္ ၂၅၀၀ က်ပ္ေလာက္သာရေလေတာ့ အခုေခတ္ေစ်းႏွဳံးႏွင့္
မိသားစုတစ္စုအတြက္ မည္သို႔မည္ပုံေလာက္ငွ ပါမည္နည္း။ အဲဒါေၾကာင့္
မိန္းမျဖစ္သူ ဇနီးသည္မ်ားလည္း တတ္နုိင္သည့္ဘက္ကေန ဝင္ေငြ ရနုိင္ဖုိ႔အေရး
မရွက္တန္း မေၾကာက္တန္း လုပ္ကိုင္ရွာေဖြရပါေတာ့သည္။
ထုိသုိ႔
မႏွင္းယုႏွင့္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ မသီရိစံတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဟင္းရြက္စိမ္းမ်ားကို
ရြာစဥ္လွည့္လည္ကာ ေရာင္းခ်ၾကပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အသက္တူအရြယ္တူ
ႏွစ္ဆယ္၊ႏွစ္ဆယ္႔တစ္အရြယ္ေတြျဖစ္ၾကပါသည္။ျမန္မာအမ်ိဳသမီးဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားျဖစ္ၾကပါ
သည္။ သရဖီ(နတလ)သဂၤနက္အုပ္စု ထဲမွာ ၿခံတစ္ၿခံရွိၿပီး။
ယင္းၿခံပုိင္ရွင္ကေတာ့ ကုလားေနာ္ ဟူဆိန္းျဖစ္ပါသည္။ ကုလားေနာ္ဟူဆိန္းက
သူ႔ၿခံထဲမွာ ငရုပ္သီးမ်ားရနုိင္တဲ႔အေၾကာင္းလွမ္းေခၚ ေျပာသည့္အတြက္ ေစ်းသည္မ်ားပီပီ အသီးအႏွံမ်ားကို လြယ္လင့္တကူရနုိင္ေသာေနရာမ်ားကို အရင္ဦးေအာင္ယူနုိင္မွသာ အဆင္ေျပၾကမွာျဖစ္သည့္အတြက္ မႏွင္းယုႏွင့္ မသီရိစံတုိ႔သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ ကုလားေနာ္ဟူးဆိန္းၿခံအတြင္းသုိ႔ ဝင္လုိ္က္ၾကပါသည္။ မေျပလည္လုိ႔ ေစ်းေရာင္း ထြက္ေတာ့လည္း ကုလားေနာ္ဟူးဆိ္န္းဆုိတဲ႔ အႀကံသမားနဲ႔ ေတြ႔ရျပန္ပါသည္။
အကြက္ဆင္တဲ႔ ေနာ္ဟူးဆိန္း
ကုလားေနာ္ဟူးဆိန္းက သူ႔လုိအႀကံတူ ကုလားဆုိးမ်ားကို ဖိတ္ေခၚထားၿပီး
မႏွင္းယုတုိ႔ ေစ်းသည္မႏွစ္ေယာက္လာလွ်င္ ဘာလုပ္မယ္ဟု
ႀကံစည္ထားသူမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ ကုလားေနာ္ဟူးဆိန္းက “ ေဟ႔ ေစ်းသည္မေလးေတြ
..လာၾကဦး ..ဘာေတြေရာင္းတာလဲ .. ငါတုိ႔ၿခံထဲမွာ ငရုပ္သီးမ်ားအလြန္ေပါတယ္ေဟ႔
ေရာင္းမယ္၊ လာဝယ္ေနာ္”..ဟူ၍ ဖိတ္ေခၚမႈ ေၾကာင့္ ကုလားေနာ္ဟူးဆိန္းၿခံထဲကို
ဝင္လာခဲ႔ၾကပါသည္။ ဝင္လာတဲ႔ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကုလားဆုိးမ်ားက စားမတတ္
ဝါးမတတ္ စုိက္ၾကည့္ေနၾကသည္ကို က်မတုိ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ
တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း သံသယျဖစ္ခ်င္လာသလုိလုိ ခံစားရပါသည္။ ဒီနယ္တစ္ခြင္မွာ
ကုလားဆုိးမ်ားက ဒီလုိအက်င့္အႀကံရွိတယ္ဆုိတာ ၾကားဘူးၿပီးသားျဖစ္ေနေလ ေတာ့
ရင္ထဲမွာထိပ္လန္႔မႈရွိတာေတာ့အမွန္ပါဘဲ။သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ သေဘာတူညီမႈကို ရေအာင္ျပဳၿပီးမွ ေနာ္ဟူးဆိန္းအိမ္အတြင္းသုိ႔ ၿပိဳင္တူဝင္လုိက္ၾကပါသည္။
အရွက္ကိုအသက္နဲ႔လဲလုိက္သည္
မႏွင္းယုႏွင့္မသီရိစံတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကုလားဆုိးမ်ားက မုဒိမ္းက်င့္ဖုိ႔အတြက္ ဝင္းတံခါးေတြ ကို ကုလားတစ္ေယာက္အားပိတ္ခုိင္းလုိ္က္ပါသည္။
မႏွင္းယုႏွင့္မသီရိစံတုိ႔က ကုလားေနာ္ဟူး ဆိန္းတုိ႔ အႀကံကို သိလုိက္တာနဲ႔
အျပင္ကိုထြက္ေျပးဖုိ႔ ဟန္ျပင္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္
ကုလားေနာ္ဟူးဆိန္းတုိ႔အဖြဲ႔က ႀကိဳတင္ႀကံစည္ထားၾကသည့္အတြက္ ဘယ္လုိမွ မလြတ္
နုိင္ပါ။ ကုလားဆုိးမ်ားက ငါးေယာက္ ၿခံတံခါးေပါက္ပိတ္သူက ပိတ္၊ အိမ္တံခါးကို
ပိတ္သူက ပိတ္ၿပီး က်မတုိ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ဦးကို ဇြတ္အတင္းလုိက္ၿပီး
ဖမ္းယူခ်ဳပ္ေႏွာင္ၾကပါသည္။အလုိမတူ သေဘာမတူပါဘဲ သားမယားအျဖစ္ အဓမၼမုဒိမ္းက်င့္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကပါသည္။ က်မတုိ႔ မိန္းမသားႏွစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ဘယ္လုိမွကို မလြန္ဆန္နုိင္ခဲ႔ပါ။ သူတုိ႔က ဓားနဲ႔ၿခိမ္းေျခာက္တာကတစ္မ်ိဳး၊
ဆံပင္ဆြဲေစာင့္ၿပီး ဒူးေထာက္ထုိင္ခုိင္းကာ သူတုိ႔ဟာႀကီးကို
ပါးစပ္အနီးမွာလာေတ႔ ဝင္လုိ႔ရသမွ်အေပါက္တုိင္းကို ထုိးၾကပါသည္။ကုလားဆုိးမ်ား
လုပ္သမွ်ကုိ ၿငိမ္ခံေနရပါသည္။ ကုလားဆိုးမ်ားက သူတုိ႔ ႀကိဳက္သလို
ဇြတ္အတင္းဘဲ လက္ေတြေျခေတြကို ခ်ဳပ္ထားၿပီးေတာ့
အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖုံဖုံျပဳက်င့္ခဲ႔ ၾကပါသည္။ သူတုိ႔
ျပဳက်င့္တုိင္းလည္းခံခဲ႔ရပါသည္။ က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ပါးဘယ္ျပန္ညာျပန္ပိတ္ရုိက္ၾကၿပီး
မေရမတြက္နုိင္ေအာင္ သူတုိ႔ကုလားဆုိးေတြက လုပ္ခ်င္တုိင္းလုပ္ၿပီးကာမွ
က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကိုေျပာပါသည္၊ “ နင္တုိ႔ ဒီကိစၥ ဘယ္သူမွ မသိေစနဲ႔ သိလွ်င္
သတ္ပစ္မည္” ဟု ေျပာရင္းဆုိရင္း တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ထပ္ကာထပ္ကာ
မုဒိမ္းက်င့္ၾကပါသည္။ က်မတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လည္း သူတုိ႔
ကုလားဆုိးေတြရဲ႕လက္ထဲမွာ ဓားေတြကိုင္ထားၿပီးေတာ့ ျခိမ္းေျခာက္လာသည့္အတြက္
ကုလားဆုိးေတြကို ေၾကာက္၍ ၿငိမ္ေနရပါသည္။ွေနာက္ဆုံးေတာ့ မႏွင္းယုႏွင့္
မသီရိစံတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အရွက္ကိုအသက္ႏွင့္လဲကာကြယ္ရင္းျဖင့္ ဘဝကို စေတးလုိက္ၾကပါသည္
ေစာ္ကားျခင္းကို သီးမခံနုိင္
ကုလားဆုိးမ်ားက မႏွင္းယုႏွင့္ မသီရိစံတုိ႔ကို မုဒိမ္းက်င့္ၿပီးေတာ့
သတ္ပစ္ခဲ႔ၾကပါသည္။ အေလာင္းေကာင္ကို မည္သူမွ် မသိေအာင္ဆုိၿပီး
ရြာအျပင္ဘက္မွာ ထုတ္ထားလုိက္ၾကပါသည္။ သူတုိ႔ေစာ္ကားခ်င္တုိင္း
ေစာ္ကားၿပီးေတာ့မွ အခုလုိရက္ရက္စက္စက္သတ္ျဖတ္ျခင္းျပဳထားသည္
ကို ရြာသားမ်ားက လုံးဝမေက်နပ္ၾကသည့္အတြက္ ကုလားေနာ္ဟူးဆိန္းအိမ္ကို
ဝုိင္းၿပီးေတာ့ ဖမ္းဆီးၾကပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာ္ဟူးဆိိန္းတစ္ေယာက္တည္းသာဖမ္းမိလုိက္ၿပီး
အျခားကုလားဆုိးမ်ားကုိေတာ့ မမိလုိက္ပါ။ တစ္ဘက္နုိင္ငံသို႔ ထြက္ေျပး
ၾကသည္ဟူ၍ ယူဆၾကပါသည္။ ကုလားေနာ္ဟူးဆိန္းကို ဖမ္းမိလုိက္ျခင္းမွာလည္း
မႏွင္းယု၏ ေယာက်္ား ျဖစ္သူက အခ်ိန္တန္ အိမ္ျပန္ မေရာက္လာလုိ႔
လုိက္ရွာေတာ့မွ ေနာ္ဟူးဆိန္းၿခံႏွင့္ မနီးမေဝး လယ္ကြင္းစပ္တစ္ခုမွာ
မႏွင္းယုႏွင့္ မသီရိစံတုိ႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္၏ အေလာင္းမ်ားကို
ေတြ႔ျမင္ရပါသည္။ မသကၤာစရာအခ်က္အလက္မ်ားေတြ႔ရွိသည့္အတြက္
မႏွင္းယုေယာက်္ားက ကုလားေနာ္ဟူးဆိန္းအိမ္တြင္းမွာ ညအခ်ိန္မေတာ္
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ ကုလားေတြ အရက္ေသာက္ေအာင္ပြဲခံေနသည္ကို
ေတြ႔ျမင္လုိက္ရပါသည္။ သူတုိ႔ ေျပာဆုိသံေတြ ထဲမွာလည္း ငါက ဟုိေကာင္မေလးကို
ဒီလုိလုပ္တာ မင္းတုိ႔က ဘယ္လုိလုပ္တာလဲ စသည္ျဖင့္ ေအာ္ေျပာကာ
တစ္ဝါးဝါးတဟားဟားရယ္ေမာလုိ႔ ေျပာဆုိတဲ႔အသံေတြကို ကုလားေနာ္ဟူးဆိန္း
အိမ္ၿခံတြင္းမွာ ဆူညံလုိ႔ေနပါသည္။ထုိအသံမ်ား ၾကားသိရၿပီး ခ်က္ခ်င္းဘဲ
ရဲစခန္းသုိ႔ သြားေရာက္ အမႈဖြင့္ တုိင္ၾကားခဲ႔ပါသည္။
ျပည္သူအတြက္ ခ်က္ခ်င္းမေဆာက္ရြက္
ရဲစခန္းသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ သြားေရာက္တုိင္ၾကားခ်ိန္မွာ ည=၁၂း၀၀
နာရီအခ်ိန္ေလာက္ ျဖစ္ပါသည္။ညတာဝန္က် ရဲအရာရွိတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႔ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ကို မာန္မဲ ဟိန္းေဟာက္ၿပီး ညအခ်ိန္မေတာ္ ဘာလဲကြ..? ဘယ္သူလဲ ..?
ဘာလာလုပ္တာလဲ ..? စသည့္ ႀကိဳဆုိမႈျဖင့္ ႀကိဳဆိုျခင္းခံရပါသည္။ “
ျပည္သူအတြက္ဖြဲ႔စည္းထားတဲ႔ အကူအညီလုိအပ္လွ်င္
အခ်ိန္အခါမေရြးတုိင္ၾကားနုိင္ပါသည္
ဆုိလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္လာခဲ႔တာပါဗ်ာ” ဟု ရင္စုိ႔နစ္ေၾကကြဲသံျဖင့္
ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔စြာ ေျပာဆုိခဲ႔ပါသည္။ “ ေအး ကြာ မနက္ခင္းက်မွသာ ငါတုိ႔
ဒီအမႈကို အတည္ျပဳေတာ့မယ္ မင္း ျပန္ေတာ့” ဟူ၍ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျပာလုိက္တာနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ျပန္ခဲ႔ပါသည္။ ျပန္လာစဥ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ
တနု႔ံႏုံ႔ခံစားၿပီးေတာ့ျပန္လာခဲ႔ရပါသည္။
ကုိယ္႔အားကိုကိုး ဒုိ႔လူမ်ိဳး
ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳးသမီးအတြက္ မခံစားနုိင္လုိ႔ ပူတာကတစ္မ်ိဳး၊
ညစာထမင္းစားခ်ိန္ ကၽြန္္ေတာ့္မိန္းမေရာက္မလာလုိ႔ လုိက္ရွာေတာ့မွ အခုလုိ
အျဖစ္ဆုိးနဲ႔ႀကံဳလုိက္ရလုိ႔ ရင္ကြဲစုိ႔နစ္ေနရတာကတစ္မ်ိဳးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ငုိခ်င္သလုိလုိ ဝမ္းနည္းသလုိလုိ ေဒါသေတြထြက္ၿပီးမထိန္းနုိင္မသိမ္းနုိင္ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ေနာက္ဆုံးေတာ့
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရြာသား မ်ားအားလုံးကုိ တစ္အိမ္ဆင္း
တစ္အိမ္တက္လွည့္ေခၚရင္းနဲ႔ ဒီတရားခံ ကုလားေနာ္ဟူးဆိန္းကို
ဖမ္းမိနုိင္ခဲ႔ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာသူ/သားမ်ားဟာ
အေရးအေၾကာင္းႀကီးငယ္ရွိလာလွ်င္ ဘယ္ကို အားကုိးသမႈျပဳရမွာလဲ..?
သီးမခံနုိင္လုိ႔ လက္လြန္ေျခလြန္ျဖစ္ကုန္ျပန္ရင္လည္း တစ္ပူေပၚႏွစ္ပူဆင့္လုိ႔
ဒုကၡေရာက္ၾကရဦးမယ္။ ေၾသာ္ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ကိုယ္႔အားကိုကိုးၿပီး
တရားခံလူဆုိး မုဒိမ္းေကာင္ လူသတ္သမား ကုလားေနာ္ဟူးဆိန္းကို ျပည္သူ႔အတြက္
တကယ္ မကူညီႏုိင္တဲ႔ ရဲစခန္းက ရဲအရာရွိမ်ား ဖမ္းဆီးမေပးႏိုင္သည္ကို ရြာသူ/သားမ်ားက စည္းလုံး ညီညြတ္စြာျဖင့္ဖမ္းဆီးနုိင္လုိက္ၾကပါသည္။
ရခုိင္ျပည္သူတစ္ဦး
No Response to "မေၾကြသင့္ေသာပန္း ေၾကြခဲ့ျပီ"
Leave A Reply